بهراد مهرجو: طی چند روز گذشته و پس از سخنرانی حسن روحانی، سوالی پیش‏روی جامعه اقتصادی ایران قرار گرفته ‏است: «اقتصاد ایران بدون حضور خارجی‏ها اداره‌شدنی است؟» پس از صحبت‌های روحانی تعداد زیادی از اقتصاددانان اصولگرا مانند الیاس نادران و کاندیداهای مجلس آینده به سرعت در عرصه ظاهر شدند و همگی با رد ادعاهای روحانی، اعلام کردند اقتصاد ایران بدون حضور نیروهای خارجی اداره می‏شود. محمد‌باقر قالیباف، رقیب دائمی و همیشگی روحانی هم در صفحه توئیترش فیلم سخنرانی رئیس‏جمهور را به اشتراک گذاشت و جملاتی کنایه‌آمیز نثار او کرد. اظهارنظر قالیباف بیش از اندازه شعاری و برآمده از نیت‏های انتخاباتی قلمداد می‏شد ولی زمانی که پای اقتصاددانان نام‌آشنای جناح راست به میان آمد، تردید در مورد صحت این ادعا هم کلید خورد. به سنت تمام دوره‏های گذشته، جناح‏های سیاسی در فرصت یک‌ماهه باقی‌مانده تا انتخابات مجلس، نقل قول‏های بدون مبنای کارشناسی بسیاری خواهند داشت ولی در مورد برخی گزاره‏ها پیچیده‏تر از یک ادعای رسانه‏ای به نظر می‏رسند و حتی نشانه‏ای از ایدئولوژی فکری این افراد ارزیابی می‏شوند. آیا کسانی هنوز در جامعه ایرانی حضور دارند که تصور می‏کنند، بدون ارتباط خارجی می‏توان اقتصادی را اداره کرد؟ این گروه حتی تجربه کشورهای کمونیستی مانند چین را نیز مطالعه نکرده‏اند. به نظر می‏رسد آنها به وضعیت اقتصادهای نوظهوری مانند هند هم توجه ندارند و حتی اطلاعات دقیقی از وضعیت کشوری مانند کره شمالی هم در اختیار ندارند. هفته‌نامه اکونومیست به تازگی گزارشی منتشر کرده که نشان می‏دهد، اقتصاد کره شمالی هم با وجود شعارهای سیاسی بسیاری که داده می‏شود، وابسته به خارج از مرزهای این کشور است. این درحالی است که نیروهای سیاسی داخلی بدون بررسی دقیق این اقتصادها آنها را به الگویی برای اداره کشور تبدیل می‏کنند. سازندگی در این گزارش ده دلیل بدیهی و ساده را برای ارتباط میان اقتصاد ایران و کشورهای خارجی مطرح کرده‏است.