اما این موفقیت عظییم روسیه، نگرانی ترکمنستان را به دنبال داشته است. ترکمنستان از زمانی که نخستین بخش خط لوله گازی آسیای مرکزی-چین در سال ۲۰۰۹ تکمیل شد، تحویل گاز به چین را در انحصار داشت و صادرات گاز ترکمنستان به چین از پایین چهار میلیارد متر مکعب در سال ۲۰۱۰ به بیش از ۳۳ میلیارد متر مکعب در سال ۲۰۱۸ افزایش یافت که ترکمنستان را بزرگترین منبع تامین گاز طبیعی چین و منبع ۲۷ درصد از کل واردات گاز پکن ساخت.
برخلاف این تصور که انحصارگرایی مذکور به ترکمنستان در تعیین قیمت، اهرم نفوذ بخشیده است و اگرچه این کشور درباره درآمد فروش گاز به چین علنا صحبت نکرده است اما تحلیلگران قیمت گاز صادراتی را کاملا پایین ارزیابی کرده اند. همچنین معلوم نیست که آیا ترکمنستان برای صادرات گاز، پول نقد دریافت می کند یا گاز را در قبال تسلیحات چینی و زیرساخت گاز مبادله می کند.

در آینده نزدیک واردات گاز چین از ترکمنستان بعید است از سوی خط لوله قدرت سیبری تهدید شود زیرا این کشور همچنان تقاضای بالایی برای گاز دارد. طبق گزارش اس اند پی گلوبال پلاتس، چین در سال ۲۰۱۸ به میزان ۲۸۰ میلیارد متر مکعب گاز مصرف کرد که انتظار می رود تا سال ۲۰۳۰ به ۵۱۰ میلیارد متر مکعب افزایش پیدا کند. بعلاوه خط لوله گازی آسیای مرکزی-چین هنوز به ظرفیت کامل نرسیده است و ترکمنستان می تواند تحویل گاز به چین را به میزان حدود پنج میلیارد متر مکعب دیگر افزایش دهد.
اما خط لوله قدرت سیبری، قدرت چانه زنی ترکمنستان را از این هم ضعیفتر خواهد کرد. در روابط انرژی پکن با عشق آباد، چین به عنوان تنها خریدار گاز ترکمنستان، قدرت بازار قابل توجهی دارد. چین حدود ۸۰ درصد از صادرات گاز ترکمنستان را خریداری می کند و با جریان گاز بیشتر از سوی روسیه، وابستگی چین به گاز ترکمنستان کاهش پیدا خواهد کرد.

بر اساس گزارش اویل پرایس، اگرچه عشق آباد همچنان زمینه ایفای نقش عمده در تامین تقاضای گاز چین را دارد اما سهمش از بازار این کشور کاهش پیدا خواهد کرد مگر این که خط لوله جدیدی را احداث کند.