وقتی برخی از کشورهای عربی، قطر را به ادعای خودشان به دلیل حمایت از تروریسم، تحریم کردند، ترکیه یک‌لحظه غفلت نکرد و 16 ساعته سوپرمارکت‌های قطر را پر از محصولات غذایی تولید خود کرد. این در حالی بود که عده ایی از بازرگانان اصفهانی در حال بررسی ورود به این بازار بودند و ندادن ویزا را بهانه ای برای سستی و کاهلی خود کردند؛ حتی آمار صادرات سه‌ماهه استان به قطر نسبت به مدت مشابه سال گذشته به یک‌سوم تقلیل پیدا کرد.
گویا نواری تکراری است که هرچند سال یک‌بار تکرار می‌شود. عراق آزادشده از دست صدام، افغانستان آزادشده از دست طالبان، کشورهای آسیای میانه آزادشده از شوروی؛ سناریوهایی تکراری، که هیچ عبرتی از آن نمی‌گیریم.
چرا بازرگانان ایرانی در استفاده از فرصت‌ها، در تجارت چابک عمل نمی‌کنند؟ آیا دلیل آن سستی و راضی بودن به فروش در بازار داخل است؟ آیا دولت اجازه حضور در بازارهای خارجی را نمی‌دهد؟
دکتر مرتضی ایمانی راد، همواره به بنگاه‌های اقتصادی تأکید می‌کند که برای بقا درصحنه تولید و تجارت باید به بازارهای جهانی متصل بود. بنگاه‌هایی که فقط در بازار داخل موفق باشد با حضور یک رقیب خارجی به‌راحتی از پا درمی‌آید. حضور در بازارهای خارجی برای تولیدکننده داخلی تمرین رقابت است. تمرین ماندگاری؛ در شرایط سخت و تمرین موفق شدن در همه جای جهان است.
نمونه موفق آن را می‌توان در شرکت اپل مشاهده کرد که یک تولیدکننده گوشی همراه با حضور در بازارهای جهانی توانست پایه‌های این شرکت را تقویت کند و همواره به‌عنوان یک برند معتبر در نزد جهانیان شناخته شود.
سهم کالاهای ایرانی در بازارهای جهانی فقط در نفت و گاز خلاصه می‌شود؟ شرکت کاله ،میهن و شیرین عسل توانسته‌اند با حضور مداوم در بازار عراق جایگاهی برای خود دست‌وپا کنند. کدام تولیدکننده استان اصفهان توانسته یک برند معتبر در یک کشور خارجی ایجاد کند؟ آیا این شرکت‌ها، در ایران فعالیت نمی‌کنند؟ آیا این واحدها از بانک‌های ایرانی تسهیلات دریافت نمی‌کنند؟ آیا این ضعف واحدهای تولیدی و بازرگانی استان نیست که از فرصت‌های پیش‌آمده استفاده نمی‌کنند؟ آیا این ضعف فرهنگی نیست که چند تولیدکننده اصفهانی نمی‌توانند یک برند خوشنام در بازارهای خارجی ایجاد کنند؟ این قبیل سوال ها را چه کسی باید پاسخ بدهد؟ دولت،نظام یا بنگاه‌های اقتصادی.